Sztuka – to dla nas znacznie mniej niżby należało rozumieć z definicji językowej.
To „mniej” dotyczy sensu objętościowego. Za sztukę uznajemy te zjawiska, które powstają na marginesie znanego nam zbioru – są to zjawiska niejasne, tajemnicze, trudne do systematyzacji i ocen. Poza sferą naszych zainteresowań pozostawiamy obszar tzw. dzieł, na które jest nastawiona sieć instytucji kolekcjonerskich, placówek badawczych, krytyka artystyczna. Dzieł istniejących i tych, które powstaną wypełniając puste miejsca zbioru. Sztuka – to dla nas proces, pomost rozpięty na krótki moment pomiędzy zewnętrzną rzeczywistością a naszą kondycją intelektualną i psychiczną, między świadomością a refleksją. To moment szczególnego zagęszczenia świadomości, w którym wszystko staje się możliwe, w którym istnieje możliwość początku i końca wszystkiego.